Hallo, mijn naam is Gabriel en ik werk graag met (bijna) onzichtbare dingen. Elke dag als ik het lab van het Nederlands Instituut voor Ecologie (NIOO-KNAW) binnenloop, word ik herinnerd aan de hele kleine dingen die, ondanks hun grootte, een hele grote impact hebben op ons leven. Zoals de minuscule microben in onze bodem die helpen bij de kringloop van voedingsstoffen, de gasmoleculen die onze planeet verwarmen of de bijna onzichtbare stoffen die planten uit hun wortels vrijgeven. Ik ben een promovendus die werkt aan het ClipsMicro-project en ik richt me op een simpel en duurzaam idee: de juiste planten op het juiste moment gebruiken om de uitstoot van broeikasgassen door landbouwgrond te verminderen.

En toen waren er ineens weer een paar koolmeesjes bij op deze wereld! Gisteren zijn in ieder geval vier jongen uit het ei gekropen. So far, so good! Hopelijk verloopt alles goed met dit late nestje en zien we de jongen uitgroeien tot sterke, gezonde koolmezen.

Hoewel we hier op deze site nog volop in de lente zitten, merk je duidelijk dat de zomer langzaam haar intrede doet. Vanmorgen viel het me ineens op dat er al beduidend minder vogels zingen.

Nadat het ‘oude’ nestje plotseling was uitgevlogen, kregen we de kans om een nieuw koolmeesnestje te gaan volgen. En natuurlijk zeggen we daar geen nee tegen! We gaan dus enthousiast verder en hopen dat jullie net zo blijven meegenieten van al dit moois als wij dat doen.

Het blijft je telkens weer verbazen hoe ongelooflijk snel jonge koolmezen opgroeien. In slechts zo’n 19 dagen zijn ze klaar om uit te vliegen. Vergelijk dat eens met bijvoorbeeld de jongen van de zeearend – die hebben maar liefst 70 tot 90 dagen nodig voordat ze vliegvlug zijn.

Voor het 70e seizoen onderzoekt het NIOO koolmezen, steeds op exact dezelfde manier. De nestkast speelt daarin natuurlijk een sleutelrol. Hoe ziet die eruit, en waarom blijven we trouw aan dit model?

Een dag eerder dan verwacht zijn de eitjes uitgekomen. Het aantal jongen is lastig te zien, maar ik hou het op zeven, maar het kunnen het er ook acht zijn. Om dit helemaal zeker te weten moeten we nog even wachten totdat de jongen iets groter zijn.

Mijn collega’s struinen alweer door het bos voor het koolmezenonderzoek. Het broedseizoen komt op gang, de eerste jongen zijn er. Hopelijk ook genoeg rupsen, want die hebben de jongen hard nodig om te groeien. Maar zijn die rupsen er al? En hoeveel dan eigenlijk?

Twee jaar na onze eerste wetenschappelijke expeditie keerden we terug naar de Galápagoseilanden, dit keer met scherpere instrumenten, nieuwe doelen en nog meer enthousiasme. Onze missie? Om dieper te duiken in de verborgen microbiële wereld van Scalesia, de iconische reuzenmadeliefjes van de eilandengroep, en geheimen bloot te leggen waar zelfs ons eerdere werk slechts een tipje van de sluier van oplichtte.

Ik schrijf vaak dat de lente niet maakbaar is. De natuur gaat haar eigen gang en (gelukkig!) hebben wij daar weinig invloed op. Maar soms kunnen wij wel een beetje bijsturen. En zo kan het zijn dat we ineens een volle kast hebben, met in de komende weken heel veel actie!

Als 'Fries om utens' heb ik goeie herinneringen aan het eerste Kievitsei. Dit was elk jaar groot nieuws in de Leeuwarder Courant en op Radio Fryslân. Mijn ouders werden er onrustig van – het eerste ei was gevonden! Kort daarna vond mijn moeder meestal dat het tijd was voor de Grote Schoonmaak.

Onze eigen Beleef de Lente-mees doet het voorlopig kalm aan. Elke nacht slaapt het mannetje in de kast, maar verder gebeurt er weinig. Komt daar snel verandering in? En hoe is de stand van zaken in de andere nestkasten van het NIOO? Tijd voor een rondje langs de velden!